ALLAH SEVGİSİ

ALLAH sevgisi; ALLAH ve Resulü’ne iman vecibelerinin, iman asıl ve esaslarının en önemlilerindendir. Hatta denebilir ki, o, iman ve din amellerine ait her amelin aslıdır. Nitekim ALLAH’ı tasdik etmek de, iman ve din’e ilişkin sözlere ait her sözün aslıdır. Dini, imani amellerin tümü güzel sevgiden meydana gelir. Güzel sevginin aslı, ALLAH-u Taala’nın sevgisidir. Çünkü kötü sevgiden meydana gelen amel, ALLAH katında iyi amel olmaz. Bilakis, dini imani amellerin tümü, ALLAH sevgisinden kaynaklanır. Zira ALLAH-u Taala, ancak kendi rızası istenerek işlenen ameli kabul eder.

          ALLAH-u Taala buyuruyor ki: “Ben ortak edinilenlere nispetle şirkten en uzak olanıyım. Kim bir amel yaparda ona Ben’den başkasını ortak ederse, Ben ondan beriyim. Yaptığı amelin hepsi, ortak (şirk) koştuğu kimsenindir.

          ALLAH’tan başkasını O’na denk ve ortak edinen Rablerine karşı şirk sahibi kimseler her ne kadar o eş koştukları şeyleri ALLAH’ı sever gibi sevmekte iseler de ALLAH’a iman sahibi kimseler ALLAH’ı, onların ALLAH’ı ve putlarını sevmesinden daha fazla severler; çünkü müminler ALLAH’a karşı daha bilgililerdir, sevgi ise bilgiye tabidir. Yine müminler, bütün sevgilerini ALLAH’a hasrettikleri halde, onlar ALLAH’tan başkasına hasretmişler, sevgiye ALLAH ile şirk koştukları şeyleri ortak etmişlerdir. Malumdur ki, müminlerin sevgileri daha mükemmeldir.

          Yukarıda arz edilen sevgi mutlak bir sevgidir. Çünkü sevgi ALLAH’a ait olup ALLAH’tan başkasına lâyık olmayan bir hal ise de mümin, o sevgiyle peygamberleri ve mümin kulları da sever. ALLAH’a olan sevginin dinin aslı olduğu açıklandığı gibi dinin kemalinin o sevginin kemaliyle, noksanlığının da onun noksanlığıyla olduğu açıklanmıştır.

           ALLAH’ı seven ve ALLAH tarafından da sevilen kimselerin özellikleri hakkında şöyle buyrulur: “Ey iman edenler! Sizden kim dininden dönerse, ALLAH onun yerine ileride öyle bir millet getirir ki, ALLAH onları sever, onlarda ALLAH’ı severler; müminlere karşı boyunları bükük ve alçak gönüllüdürler; kâfirlere karşı başları dik, vakarlı ve güçlüdürler; ALLAH yolunda cihat ederler, kınayıp, ayıplayanların ayıplamasında endişe etmezler…(Maide–54)

          ALLAH-u Taala kendisini seven ve kendisinin sevdiği kullarını, müminlere karşı alçak gönüllü, kâfirlere karşıda vakarlı ve güçlü kimseler olarak vasıflandırmıştır. Sevgi, o uğurda cihadı (mücadeleyi) gerektirir. Seven de, sevgilisinin sevdiğini sever, sevmediğini sevmez; onun dost olduğuna dost olur, düşmanına düşman olur; rızası sebebiyle razı olur; gazabı sebebiyle gazab (buğz)  eder. Bütün bu hususlarda ona uyum gösterir.


-Şeyh-ül İslam İbn-i Teymiyenin Takva Yolu isimli eserinden derlenmiştir.-